Przyjaźń

Moileviera

Też tak sądzę - z tym nierozpadaniem się. Ale my się właściwie nie pokłóciłyśmy. Tylko... kontakt się urwał, chociaż byłyśmy właściwie cały czas razem (plus reszta drużyny, no). Nagle przestałą się do mnie odzywać i mną przejmować. Może to też moja wina, ale ja nigdy nie byłam zaborcza i nigdy nie będę, więc nie umiem się starać o jej uwagę. A ona doskonale wiedziała, że ja tak nie mogę. Przecież na zeszłym obozie też się mało nie urwało *wzdych*. Może to kolejny dowód na to, że tego, co nas łączyło, nigdy nie powinnyśmy były nazywać przyjaźnią.

Dreamer

Prawdopodobnie tak. Głowa do góry! Spotkasz wreszcie autentycznie prawdziwą przyjaciółkę :) To nie Twoja wina, że przestała się do Ciebie odzywać. Niczym nie zawiniłaś. Zna Cię, wie jaka jesteś... Nie obwiniaj się, ani nie czuj się żałośnie, bo nie masz podstaw do tego!

Moileviera

Gadanie gadaniem, cóż. Nie obwiniam się zanadto, ale i tak nie potrafię o tym nie myśleć nie spuszczając nosa na kwintę, bo w końcu zawód boli, o czym się przekonałam już kilka razy w życiu. Chociaż nigdy to nie było aż tak bolesne jak teraz, bo w tej sytuacji byłam święcie przekonana, że jesteśmy przyjaciółkami. A to już nie są te czasy, kiedy przyjacielem nazywam kogo popadnie.

Dreamer

To może napisz do niej i pogadaj o tym co Cię boli. Może da się jakoś to wyjaśnić.
Z czasem ból minie. U mnie minął z Wiktorią. Teraz jest mi obojętna..., ale się "przyjaźnimy"... Tzn. dla mnie jest zwykłą koleżanką, a kim ja dla niej jestem, to nie mam pojęcia.

Moileviera

Oj nie.ee O_O Jestem tchórzem, potwornym tchórzem, nie potrafię rozmawiać z ludźmi. Wszystko trzeba ze mnie wyciągać siłą. Nie, nie, nie. Nie potrafię. To chyba też jest czynnik, przez który między innymi tracę ludzi.

Dreamer

Wiesz..., ale jeśli masz cierpieć z tego powodu, to może warto się przełamać?

Moileviera

Ostatnio się zaczynam przełamywać x.x Napisałam do O. sms-a, niby tam pytałam o sprawy banalne, czyt. manewry (taka impreza harcerska na stopień, w patrolach (tu - ja i Ola) jedzie się do jakiegoś dość oddalonego miasta stopem (my jechałyśmy 50 km) i wykonuje zadania (znajduje nocleg, zarabia na obiad i kilka dziwnych rzeczy, np. musiałyśmy się nauczyć sztuczek karcianych)), ale zaczęłyśmy potem normalnie gadać. To już coś :O Ale mam wrażenie, że jeszcze ją przyskrzynię i pogadamy poważnie. Nie wiem, skąd mi się nagle ta śmiałość wzięła.